Eerste stageweken St Francis Hospital, Mutolere

Lieve allemaal,

Er is alweer een week voorbij gevlogen. Voor ons gaat de tijd erg snel. Dagen zijn flink gevuld met stage en bijzondere ervaringen in het ziekenhuis.

Vorig weekend was erg mooi, op zaterdag een magische zonsondergang bij Lake Mutanda (bij een resort waarvan de eigenaren Nederlands waren, en dat hier in de bush bush!), en op zondag een trekking op een vulkaan, Ghahinga. Dit was een behoorlijk pittige tocht, met mooie uitzichten over Kisoro en zelfs de grens van Congo. We hadden dieren kunnen treffen, zoals olifanten en buffels, maar hebben slechts een kameleon gezien, wat natuurlijk ook wel bijzonder is.

Deze week hebben we weer veel gezien. Loes zat nog op de chirurgie, Thalia op de Public Health, Hester op maternity. In het ziekenhuis roeien ze met de riemen die ze hebben. Het is hier toch wel erg arm en primitief. Het leven lijkt hier minder waard dan bij ons in Nederland.

Op een zaal liggen er zo’n 20 mensen. De verpleging verzorgt hen echter niet; dit moet de familie zelf doen. De familie slaapt hier dan dus ook, naast hun familielid op de grond, en dienen ook hun eigen matrassen en eten mee te nemen. Wonden worden soms wel door de verpleging verzorgt. We zien hier een hoop geïnfecteerde wonden, met bijbehorende geur en vliegen, waarbij bij het vervangen van het verband ook honing in de wonden wordt gegoten. Rechtstreeks vanuit het potje, zoals wij die op de ontbijttafel hebben staan. Ook op de O.K. hebben ze zo hun eigenaardigheden. Ramen staan open, anesthesiemedewerker (die volledig verantwoordelijk is voor de anesthesie), gaat om 10.30 uur koffie drinken, ondanks dat er een patiënt onder algehele narcose op tafel ligt. De O.K. outfit bestaat uit een grote jurk, een soort overgooier, die je over je BH en string gooit. Daaronder draagt men een paar kaplaarzen. Bij bloederige O.K.’s krijg je een soort slagersschort voor. Alle steriele afdekgazen en doeken zijn van katoen. Hierin zitten ook gewoon gaten. Basisartsen en verpleegkundig specialisten voeren hier ook operaties uit. Kortom: dit zou je in Nederland nooit zo tegenkomen.

Iets wat hier op sociaal geneeskundig gebied een groot probleem schijnt te zijn, is het zogeheten lokale tonsillaire mutilatie. Dit houdt in dat mensen naar lokale traditionele geneesheren gaan om hun keelamandelen te laten verwijderen, zonder dat er ook maar een dokter naar gekeken heeft. De keelamandelen worden dan tegen een vergoeding (hoewel daar geheimzinnig over wordt gedaan) verwijderd met de nagels, zonder verdoving of steriliteit. Dit kan grote problemen veroorzaken. Afgelopen weekend is hierdoor een 24-jarige vrouw overleden. Zij kreeg een sepsis, bloedvergiftiging, die niet meer te behandelen was. Er zijn hier niet de middelen om zo’n ernstige complicatie te behandelen. Deze week zijn er nog eens 2 kinderen binnengekomen met een soortgelijk probleem. Er is vraag naar aandacht voor deze tonsillaire mutilatie vanuit het ziekenhuis. Wij gaan ons hier waarschijnlijk over ontfermen door het schrijven van een case report. Hopelijk kunnen wij zo iets betekenen voor de public health op dit gebied.

Volgend weekend staat Queen Elizabeth National Park op de planning, dan is Thalia jarig. Wij kijken enorm uit naar deze safari-tour! Een nieuwe blog volgt daarna.

Toedels!

XXXXXXXXXXX Loes, Thalia en Hester