What the vork?
Door: Loes, Hester en Thalia
06 Maart 2016 | Oeganda, Mutolere
Na een aantal weken voorbereiding en een last minute switch van onze vlucht was het dan eindelijk tijd voor ons avontuur, een “sociaal” co-schap in het St Francis Hospital in Mutolere, een klein plaatsje in het uiterst zuid-westen van Uganda.
Onze eerste indrukken van Uganda: vriendelijke mensen, prachtige natuur, veel politie en beveiligers op straat met beste geweren (waarschijnlijk nog na de verkiezingen), geen lantarenpalen, zwarte mensen die in het donker niet zichtbaar zijn tenzij ze lachen (is echt zo!), zeer weinig blanken en mensen die ons aangapen. ‘Muzungu!’ (blanke) wordt er continu geroepen. Maar we hebben eigenlijk geen onveilig gevoel gehad. In Kampala hebben we een kort nachtje gehad, omdat we al vroeg de postbus naar Kisoro moesten nemen. Niemand kon ons vertellen hoe laat deze bus exact ging. Uiteindelijk stonden we er een uur te vroeg. In de bus zocht er vanaf het begin een jongentje veel contact met ons. Wij vonden hem heel sneu, hij was waarschijnlijk zo arm dat hij roze schoentjes moest dragen. Halverwege de reis zei hij zijn naam: ‘Emelie’. Hij was dus een zij. Zo blijken de meeste vrouwen hier kaal i.v.m. de luizen/vlooien. Tijdens de busreis kwamen er ook verkopers binnen met gebarbecuede vleesstokjes die ze in een hand hielden en tegen plafond en de stangen aan slingerden; hier kochten mensen werkelijk wat van. Naast onze medepassagiers hadden we ook twee grote volle dozen kuikens in de bus. Tijdens de busreis hebben we prachtige natuur gezien met zelfs een baviaan langs de weg. Toen we in Kisoro uitstapten werden we omsingeld door de plaatselijke bevolking. We werden opgehaald en warm ontvangen door Peter en Katinka, waar we ’s avonds mee uit eten zijn geweest. We zijn de enigen die in het guesthouse slapen, met een eigen keuken en woonkamer en voor ieder een eigen slaapkamertje. Gelukkig met warme douche; op de eerste avond is Thalia al half geëlektrocuteerd bij het provisorische systeem. Op de eerste avond hadden we eten over. Dit hebben we aan Pauline (de schoonmaakster) gegeven. Ze wilde het eerst proeven. We boden het haar op een vork aan, maar ze pakte het met haar handen van de vork af en stopte het zo in haar mond.. en keek ons vervolgens bang aan. Wij werden hier een beetje ongemakkelijk van en moesten hier later erg om lachen. What the vork??? Haha je had hier eigenlijk bij moeten zijn;)
Onze eerste dag kregen we een rondleiding in het ziekenhuis en rest van het terrein. We hadden de eerste dag wel een beetje een cultuurshock, 3 artsen op 220 bedden (!). Van buiten lijkt het ziekenhuis heel wat, maar van binnen is het erg primitief. Zo liggen er 20 mensen op een zaal, families die ernaast op zelf meegebrachte matrassen op de grond slapen en voor de patiënt eten koken. Hierdoor is er ook geen privacy. De ramen staan overal open (zelfs op OK!) en het ruikt er niet al te fris… ’s Middags zijn we naar Kisoro gewandeld en zijn we twee uren bezig geweest om drie simkaarten te krijgen. Alles op zijn tijd.. De simkaart van Hester paste niet in de iPhone, deze telefoon kennen ze hier namelijk niet. Dus moest deze simkaart worden bijgewerkt. Dit ging middels schuren langs de muur. Op de markt en langs de weg hebben we vervolgens veel groente en fruit gekocht. Voor een euro (!) kunnen we hier een mooie maaltijd in elkaar flansen.
De eerste stagedagen zijn inmiddels goed verlopen, meer hierover volgt in onze volgende blog.
Veel liefs vanuit Mutolere!
Onze eerste indrukken van Uganda: vriendelijke mensen, prachtige natuur, veel politie en beveiligers op straat met beste geweren (waarschijnlijk nog na de verkiezingen), geen lantarenpalen, zwarte mensen die in het donker niet zichtbaar zijn tenzij ze lachen (is echt zo!), zeer weinig blanken en mensen die ons aangapen. ‘Muzungu!’ (blanke) wordt er continu geroepen. Maar we hebben eigenlijk geen onveilig gevoel gehad. In Kampala hebben we een kort nachtje gehad, omdat we al vroeg de postbus naar Kisoro moesten nemen. Niemand kon ons vertellen hoe laat deze bus exact ging. Uiteindelijk stonden we er een uur te vroeg. In de bus zocht er vanaf het begin een jongentje veel contact met ons. Wij vonden hem heel sneu, hij was waarschijnlijk zo arm dat hij roze schoentjes moest dragen. Halverwege de reis zei hij zijn naam: ‘Emelie’. Hij was dus een zij. Zo blijken de meeste vrouwen hier kaal i.v.m. de luizen/vlooien. Tijdens de busreis kwamen er ook verkopers binnen met gebarbecuede vleesstokjes die ze in een hand hielden en tegen plafond en de stangen aan slingerden; hier kochten mensen werkelijk wat van. Naast onze medepassagiers hadden we ook twee grote volle dozen kuikens in de bus. Tijdens de busreis hebben we prachtige natuur gezien met zelfs een baviaan langs de weg. Toen we in Kisoro uitstapten werden we omsingeld door de plaatselijke bevolking. We werden opgehaald en warm ontvangen door Peter en Katinka, waar we ’s avonds mee uit eten zijn geweest. We zijn de enigen die in het guesthouse slapen, met een eigen keuken en woonkamer en voor ieder een eigen slaapkamertje. Gelukkig met warme douche; op de eerste avond is Thalia al half geëlektrocuteerd bij het provisorische systeem. Op de eerste avond hadden we eten over. Dit hebben we aan Pauline (de schoonmaakster) gegeven. Ze wilde het eerst proeven. We boden het haar op een vork aan, maar ze pakte het met haar handen van de vork af en stopte het zo in haar mond.. en keek ons vervolgens bang aan. Wij werden hier een beetje ongemakkelijk van en moesten hier later erg om lachen. What the vork??? Haha je had hier eigenlijk bij moeten zijn;)
Onze eerste dag kregen we een rondleiding in het ziekenhuis en rest van het terrein. We hadden de eerste dag wel een beetje een cultuurshock, 3 artsen op 220 bedden (!). Van buiten lijkt het ziekenhuis heel wat, maar van binnen is het erg primitief. Zo liggen er 20 mensen op een zaal, families die ernaast op zelf meegebrachte matrassen op de grond slapen en voor de patiënt eten koken. Hierdoor is er ook geen privacy. De ramen staan overal open (zelfs op OK!) en het ruikt er niet al te fris… ’s Middags zijn we naar Kisoro gewandeld en zijn we twee uren bezig geweest om drie simkaarten te krijgen. Alles op zijn tijd.. De simkaart van Hester paste niet in de iPhone, deze telefoon kennen ze hier namelijk niet. Dus moest deze simkaart worden bijgewerkt. Dit ging middels schuren langs de muur. Op de markt en langs de weg hebben we vervolgens veel groente en fruit gekocht. Voor een euro (!) kunnen we hier een mooie maaltijd in elkaar flansen.
De eerste stagedagen zijn inmiddels goed verlopen, meer hierover volgt in onze volgende blog.
Veel liefs vanuit Mutolere!
-
06 Maart 2016 - 16:26
Ria Van Den BERG.:
Leuk om jullie verslag te lezen en hoe jullie ervaringen zijn. Onze zoon Joost (bekent bij Loes) is 3 jaar geleden daar geweest en wel in Iband terhoogten van Queen Elisabeth nationalpark. Gaan jullie nog berggorilla bekijken?
Groeten en veel plezier daar, Ria vd Berg Verboom. -
06 Maart 2016 - 17:00
Stephanie:
Meiden! Wat een super leuke blog... Die cultuurshocks....Jullie lopen van de een in de andere. Heerlijk. Zolang jullie je maar veilig voelen! :) Geniet xx -
06 Maart 2016 - 21:39
Ina Prinsen:
Meiden, what the vork, what maken jullie veel mee zeg.
De foto's die jij stuurde Hes van jullie lodge en het meer: prachtig.
Het meer geeft papa geen garantie dat er geen krokodillen in zwemmen...
Pas op je tenen dus!
Liefs Han en Ina -
07 Maart 2016 - 09:35
Barbara:
Hahaha klinkt als een typisch eerste weekje! Heerlijk al die verschillen en wie weet eten jullie straks ook wel met je handen. Ik zou het iig proberen want het is oprecht lekkerder!:p Jammer dat de blog stopte bij de verhalen over het zkh dus ik wacht met smart op het volgende verhaal. Xxx -
07 Maart 2016 - 11:01
Gabriëlle:
Super om zo te lezen van jullie eerste week! Succes met de stage! En geniet ervan! Lieve groet Koos en Gabriëlle + kids
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
