Onze laatste blog
Door: Loes, Hester en Thalia
23 April 2016 | Oeganda, Mutolere
Onze laatste blog…
En wat hebben we het naar ons zin gehad. We hebben een fantastische tijd gehad in het ziekenhuis, bijzondere dingen meegemaakt en ontzettend lieve mensen ontmoet. In de weekenden hebben we genoten van de prachtige omgeving van het land.
De laatste weken hebben we vooral gespendeerd aan Public Health gerelateerde zaken, zoals een bezoek aan Potters Village (een opvanghuis voor ondervoede kinderen), kookclinics voor moeders, het schrijven van het case report en de opdrachten die we van de faculteit moesten maken. Voor ons case report over tonsillary manipulation hebben we uiteindelijk 12 patiënten kunnen includeren, waarvan er helaas 4 zijn overleden. Tonsillary manipulation is een behandeling waarbij met een spaak of vingernagel in de keel wordt gewroet tot er bloed of pus komt. Deze behandeling wordt uitgevoerd door lokale geneesheren en vooral jonge kinderen zijn het slachtoffer. Deze week waren we bij een indrukwekkende casus van een 10-jarige jongen die overleden is aan onder andere de complicaties van deze behandeling. De jongen is in ons bijzijn overleden. Helaas sterven in Uganda toch aardig wat kinderen aan aandoeningen die in Nederland goed te behandelen zijn.
Het laatste weekend zijn we op pad gegaan naar de Ssesse islands, een eilanden groep in het Victoria meer. Echter waren wij vergeten dat dit op een schamele 2 uur afstand van Kampala lag (en dat houdt tegelijkertijd in dat het ca. 10 uur rijden is vanaf Mutolere, met de bus!). Dit was wederom een hele onderneming. De bus was volgestouwd met (riekende) mensen, kippen, overgevende kinderen en verkopers met stokjes vlees, die we nog kenden van de heenweg. We gingen voor een overnachting in Masaka (Banda Lodge), alvorens we de boot konden nemen naar Kalangala. Er was een zwembad, heerlijk eten en zonneschijn. De volgende ochtend vertrokken wij vroeg met boda boda naar een busje die ons via de veerpont naar de Ssesse islands kon brengen. Het was een minibusje voor max. 8-10 personen en zou vertrekken indien de bus vol zat. Dit was naar onze mening al na een half uur. Hier dacht de chauffeur anders over. Drie uur later zaten wij nog steeds met circa 20 mensen en onze backpacks op schoot in het busje. Op dat moment hadden wij nog geen kilometer gereden en bevond zich achter ons in de ‘kofferbak’ een kakelende kip. Nadat wij een aantal keer hebben gevraagd wanneer we zouden vertrekken, was dit na 3 uur dan eindelijk zover. Echter moesten wij dan eerst overgeplaatst worden naar een ander minibusje (schijnbaar was de onze ineens kapot, zonder dus gereden te hebben). Toen wij dezelfde plek achter in de bus toebedeeld hadden gekregen, werd ons meegedeeld dat er nog een paar mensen bij ons op de achterbank moesten zitten en of we even wilden opschuiven. Onze reactie: HOE DAN!? Dat was voor ons de druppel; we wisten niet hoe snel we uit het busje moesten komen en hebben alsnog een taxi besteld. Een hele beleving dus. Aangekomen in ons hotel, Brovads Sands Lodge (die we hadden uitgekozen vanwege het heerlijke zwembad, bad en luxe en lekker eten), werden we ontvangen met een welkomstdrankje. Dit begon dus goed! Het uitzicht was adembenemend. Jammer genoeg bleek het zwembad bruin water te bevatten, had het bad geen stop en enkel koud water en bestond het diner uit lokale lekkernijen (droge rijst, bonen, gebakken banaan, aardappelpuree). In de nacht leek onze bungalow wel een spookhuis; overal beesten, onweer, harde regen en lekkage. Aangezien het ons allen wat tegenviel, besloten we een dag eerder terug te gaan naar Banda lodge (uiteraard met taxi;)) Nu worden we eindelijk positief, want we werden ontvangen alsof we weer thuis kwamen. We hebben hier twee heerlijke dagen aan het zwembad gespendeerd met lekker eten uit Cafe Frikandellen. Op maandag moesten we helaas weer met de bus terug naar Mutolere. Terwijl we bij een tankstation stonden te wachten op de bus moesten we nog even wegduiken omdat er plots een auto in de brand stond. Niet ideaal bij een tankstation! Gelukkig ging dit allemaal goed. De bus terug was wederom overvol. Thalia kreeg nog een baby op schoot gedrukt, omdat de moeder het kind in de overvolle bus niet kon dragen. Het grappige was dat het meisje ter wereld was gebracht door een lieve zuster van de Maternity van het St. Francis Hospital waar we stagelopen, sr. Vastina. Erg toevallig!
Het klinkt alsof we een waardeloos weekend hebben gehad, maar we hebben echt genoten. We hebben erg gelachen om onze eigen frustraties en beseften ons dat we hierdoor wel een echte Africa Experience hebben gehad ;)
Gisteren hebben we een leuke laatste avond gehad. We hebben heerlijk gegeten bij Coffe Pot in Kisoro. Uiteindelijk was het zo gezellig dat we in het restaurant met de medewerkers en onze taxi chauffeur hebben gedanst op Afrikaanse muziek.
De tijd is voorbij gevlogen. We vinden het aan de ene kant erg jammer dat het avontuur alweer voorbij is en dat we afscheid moeten nemen van alle lieve mensen hier, maar verheugen ons ook op wat ons nog te wachten staat. Morgen vertrekken we vroeg in de ochtend en zullen we afscheid moeten nemen. Loes en Thalia gaan met de bus weer terug naar Masaka, waar ze zondag Jelmer en Peter eindelijk weer zien. Daarna gaan ze samen door heel Oeganda reizen. Hester gaat nog een week naar het Tanzaniaanse eiland Zanzibar met haar familie. Daarna begint voor ons het gewone leven weer…
Tot heel gauw!
Liefs,
Thalia, Loes, Hester
En wat hebben we het naar ons zin gehad. We hebben een fantastische tijd gehad in het ziekenhuis, bijzondere dingen meegemaakt en ontzettend lieve mensen ontmoet. In de weekenden hebben we genoten van de prachtige omgeving van het land.
De laatste weken hebben we vooral gespendeerd aan Public Health gerelateerde zaken, zoals een bezoek aan Potters Village (een opvanghuis voor ondervoede kinderen), kookclinics voor moeders, het schrijven van het case report en de opdrachten die we van de faculteit moesten maken. Voor ons case report over tonsillary manipulation hebben we uiteindelijk 12 patiënten kunnen includeren, waarvan er helaas 4 zijn overleden. Tonsillary manipulation is een behandeling waarbij met een spaak of vingernagel in de keel wordt gewroet tot er bloed of pus komt. Deze behandeling wordt uitgevoerd door lokale geneesheren en vooral jonge kinderen zijn het slachtoffer. Deze week waren we bij een indrukwekkende casus van een 10-jarige jongen die overleden is aan onder andere de complicaties van deze behandeling. De jongen is in ons bijzijn overleden. Helaas sterven in Uganda toch aardig wat kinderen aan aandoeningen die in Nederland goed te behandelen zijn.
Het laatste weekend zijn we op pad gegaan naar de Ssesse islands, een eilanden groep in het Victoria meer. Echter waren wij vergeten dat dit op een schamele 2 uur afstand van Kampala lag (en dat houdt tegelijkertijd in dat het ca. 10 uur rijden is vanaf Mutolere, met de bus!). Dit was wederom een hele onderneming. De bus was volgestouwd met (riekende) mensen, kippen, overgevende kinderen en verkopers met stokjes vlees, die we nog kenden van de heenweg. We gingen voor een overnachting in Masaka (Banda Lodge), alvorens we de boot konden nemen naar Kalangala. Er was een zwembad, heerlijk eten en zonneschijn. De volgende ochtend vertrokken wij vroeg met boda boda naar een busje die ons via de veerpont naar de Ssesse islands kon brengen. Het was een minibusje voor max. 8-10 personen en zou vertrekken indien de bus vol zat. Dit was naar onze mening al na een half uur. Hier dacht de chauffeur anders over. Drie uur later zaten wij nog steeds met circa 20 mensen en onze backpacks op schoot in het busje. Op dat moment hadden wij nog geen kilometer gereden en bevond zich achter ons in de ‘kofferbak’ een kakelende kip. Nadat wij een aantal keer hebben gevraagd wanneer we zouden vertrekken, was dit na 3 uur dan eindelijk zover. Echter moesten wij dan eerst overgeplaatst worden naar een ander minibusje (schijnbaar was de onze ineens kapot, zonder dus gereden te hebben). Toen wij dezelfde plek achter in de bus toebedeeld hadden gekregen, werd ons meegedeeld dat er nog een paar mensen bij ons op de achterbank moesten zitten en of we even wilden opschuiven. Onze reactie: HOE DAN!? Dat was voor ons de druppel; we wisten niet hoe snel we uit het busje moesten komen en hebben alsnog een taxi besteld. Een hele beleving dus. Aangekomen in ons hotel, Brovads Sands Lodge (die we hadden uitgekozen vanwege het heerlijke zwembad, bad en luxe en lekker eten), werden we ontvangen met een welkomstdrankje. Dit begon dus goed! Het uitzicht was adembenemend. Jammer genoeg bleek het zwembad bruin water te bevatten, had het bad geen stop en enkel koud water en bestond het diner uit lokale lekkernijen (droge rijst, bonen, gebakken banaan, aardappelpuree). In de nacht leek onze bungalow wel een spookhuis; overal beesten, onweer, harde regen en lekkage. Aangezien het ons allen wat tegenviel, besloten we een dag eerder terug te gaan naar Banda lodge (uiteraard met taxi;)) Nu worden we eindelijk positief, want we werden ontvangen alsof we weer thuis kwamen. We hebben hier twee heerlijke dagen aan het zwembad gespendeerd met lekker eten uit Cafe Frikandellen. Op maandag moesten we helaas weer met de bus terug naar Mutolere. Terwijl we bij een tankstation stonden te wachten op de bus moesten we nog even wegduiken omdat er plots een auto in de brand stond. Niet ideaal bij een tankstation! Gelukkig ging dit allemaal goed. De bus terug was wederom overvol. Thalia kreeg nog een baby op schoot gedrukt, omdat de moeder het kind in de overvolle bus niet kon dragen. Het grappige was dat het meisje ter wereld was gebracht door een lieve zuster van de Maternity van het St. Francis Hospital waar we stagelopen, sr. Vastina. Erg toevallig!
Het klinkt alsof we een waardeloos weekend hebben gehad, maar we hebben echt genoten. We hebben erg gelachen om onze eigen frustraties en beseften ons dat we hierdoor wel een echte Africa Experience hebben gehad ;)
Gisteren hebben we een leuke laatste avond gehad. We hebben heerlijk gegeten bij Coffe Pot in Kisoro. Uiteindelijk was het zo gezellig dat we in het restaurant met de medewerkers en onze taxi chauffeur hebben gedanst op Afrikaanse muziek.
De tijd is voorbij gevlogen. We vinden het aan de ene kant erg jammer dat het avontuur alweer voorbij is en dat we afscheid moeten nemen van alle lieve mensen hier, maar verheugen ons ook op wat ons nog te wachten staat. Morgen vertrekken we vroeg in de ochtend en zullen we afscheid moeten nemen. Loes en Thalia gaan met de bus weer terug naar Masaka, waar ze zondag Jelmer en Peter eindelijk weer zien. Daarna gaan ze samen door heel Oeganda reizen. Hester gaat nog een week naar het Tanzaniaanse eiland Zanzibar met haar familie. Daarna begint voor ons het gewone leven weer…
Tot heel gauw!
Liefs,
Thalia, Loes, Hester
-
23 April 2016 - 22:00
Mariska Meijer:
Mooi om jullie verhalen te lezen! Wat een ervaring weer zeg. Ook best pittig lijkt me om kinderen onder je ogen te zien sterven. Thalia, geniet van je reis met Peter. Doen jullie goed! Tot ziens weer in Nederland! Liefs van ons Rob & Mariska
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
